این دغدغه های مدام
تا انتهای کدام بلندی می بردمان
نگاه که می کنی
گرد و غباری سیاه
تخت خورشید را بلعیده
و بالا ستاره ای که گرم می سوزد
ترا به خویش می خواند و مرا
انتهای این درخت دیر سال
که بر گستره ی جهان سایه انداخته
میوه ی شیرینی است
با طعم گس اندوه
و خوابی بلند
که وحشت سقوط را
تا سطح خاک
تقلیل می دهد
تقدیم به جنبش دانشجویی تهران
7/dec
No comments:
Post a Comment