وطن!خرابه ای بیش نیست

وقتی
دروغ
قد می کشد مقابل چشمان حافظه
تاریخ
در پیله ی خیانت
محبوس می شود
وقتی انبوه سینه سرخ
دیوار های فاصله را نقش می زند
با رنگ عاشقی
سلول های شوق
در احتراق حادثه
ققنوس می شود

وقت است
آنکه باز گشایند
دروازه ی یقین صراحت را
تا مقدم بهار
عطر شعور و شعر به جانها بپا کند
تا باز هم قناری آزاد
در کوچه باغ خاطره
شوری به پا کند

تا بغض آسمان
آبستن شقایق یک دشت آرزوست
هستم فقط به یاد وطن
ورنه !
نیستم

26.feb
برای آن جا که خیلی ها می گویند آبادیست!
اما به چشم خود خرابه هایش را دیده ام
و کسانی که از کنار خرابه ها رد می شدند و می گفتند،قه قهه زنان:آباد است
ویران شود هر که ایران را ویران کرد